အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကဆြဲခဲ့တဲ့ လက္ရာအေတာ္ေျမာက္တဲ့ပံုေလးေပ့ါ.....

မ...ရယ္.....

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဂႏၳ၀င္ ပန္းပုရပိုက္မွာ
နန္းသံုးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မႈန္း
နင့္ နာမည္ေလး စာေလးလံုးကို
စီရရီ သီကံုးေပးခ်င္တယ္...။

က်ဆံုးေတာ့မယ့္ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓား နဲ႔ ခ်စ္သူကို
ျပင္းရွစြာ သတိရလုိက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကိုငါ သတိရေနတယ္...။

ငါကလည္း ခက္တယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔
ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာ ယူမလဲလို႔ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကို ငါျငင္းတယ္...။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ
မီးခိုးလံုးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလားလို႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး.. ငါ စဥ္းစားဖူးတယ္...။

စက္႐ုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစေလာက္တဲ့
နင့္ရဲ႕ ... မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါ ... ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ ရွိေနေလရဲ႕...။

လူဆိုတာ...
လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္တဲ့ ညတစ္ညကို ပိုသတိရတတ္တယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္
ႏူကလီးယားေခတ္၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ငါ၊ ေၾကျငာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကို ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ...။

ေလညင္းကေလးေရ...
ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ကမၻာရဲ႕ထိပ္ထားကို
သူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြား႐ံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု႕သည္း တိုက္ခတ္ေပးပါ...။

ျမက္႐ိုင္းက
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေန နဲ႔ လ က
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသလိုမ်ိဳး
႐ိုးသားစြာ ... တို႔ ေ၀းလိုက္ၾကပါစို႔...။

(တာယာမင္းေ၀ ရဲ ့ကဗ်ာေလးပါ)

Y@K

Love...

Love...

Love is blind.

But our hearts, near or why?

Remember the mind was tied.

So, we will try.....

Every time.....

 Y@K